Koszty procesu karnego

2016-06-25, Adwokat Katowice Kamil Draga

Podobnie jak w postępowaniu cywilnym również w postępowaniu karnym strona tego postępowania musi liczyć się na wypadek przegrania sprawy z obciążeniem ją tymi kosztami, a co może stanowić kwotę wcale niebagatelną. Choć na pozór wydaje się, że skoro oskarżony – w przeciwieństwie do pozwanego w sprawie cywilnej - nie ryzykuje konieczności np. zwrotu powodowi wpisu od wniesionego pozwu (takowego zwyczajnie nie uiszcza w postępowaniu karnym oskarżyciel publiczny – dana prokuratura), to jednak szczególnie w przypadku spraw wielotomowych - połączonych z przesłuchiwaniem dużej ilości świadków, często zamieszkałych w różnych miejscowościach oddalonych od siedziby sądu gdzie toczy się proces - jego pozycja strony w sprawie karnej może być nawet gorsza i poniesie związane z tym większe koszty.

Zgodnie z art. 616 k.p.k. do kosztów procesu należą koszty sądowe oraz uzasadnione wydatki stron, w tym z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy lub pełnomocnika. Naturalnie oskarżyciel publiczny (prokurator) nie korzysta z pełnomocnika, a więc tutaj oskarżony nie zostanie obciążony takim rodzajem kosztów, jednak gdy w danej sprawie występuje pokrzywdzony (oskarżyciel posiłkowy) i ustanowi swego pełnomocnika, to wówczas w razie skazania ten koszt obciąży oskarżonego. Z kolei do w/w kosztów sądowych należą opłaty i wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania. Szczegółowe kwestie odnośnie opłat i ich wysokości są przewidziane w odrębnym akcie prawnym, tj. ustawie o opłatach w sprawach karnych. Natomiast art. 618 k.p.k. prezentuje z kolei szeroki katalog owych wydatków ponoszonych w toku sprawy przez Skarb Państwa – do nich zalicza się m.in. wypłaty dokonane z tytułu: doręczenia wezwań i innych pism, należności świadków i tłumaczy czy należności biegłych lub instytucji wyznaczonych do wydania opinii lub wystawienia zaświadczenia, w tym koszty wystawienia zaświadczenia przez lekarza sądowego.

Jeśli chodzi o wspomniane wyżej należności odnoszące się do świadków, to trzeba nadmienić, że „Świadkowi przysługuje zwrot kosztów podróży - z miejsca jego zamieszkania do miejsca wykonywania czynności postępowania na wezwanie sądu lub organu prowadzącego postępowanie przygotowawcze - w wysokości rzeczywiście poniesionych racjonalnych i celowych kosztów przejazdu własnym samochodem lub innym odpowiednim środkiem transportu, przy czym górną granicę tych należności, stanowi wysokość kosztów przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.”.
Ponadto świadkowi przysługuje zwrot zarobku lub dochodu utraconego z powodu stawiennictwa na wezwanie sądu lub organu prowadzącego postępowanie przygotowawcze. Wynagrodzenie za utracony zarobek lub dochód za każdy dzień udziału w czynnościach postępowania przyznaje się świadkowi w wysokości jego przeciętnego dziennego zarobku lub dochodu. W przypadku świadka pozostającego w stosunku pracy przeciętny dzienny utracony zarobek oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu należnego pracownikowi ekwiwalentu pieniężnego za urlop. Również tutaj istnieje limit tegoż wynagrodzenia jakie może być zwrócone świadkowi – jest to bowiem „równowartość 4,6% kwoty bazowej dla osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe, której wysokość, ustaloną według odrębnych zasad, określa ustawa budżetowa.
W przypadku gdy ogłoszenie ustawy budżetowej nastąpi po dniu 1 stycznia roku, którego dotyczy ustawa budżetowa, podstawę obliczenia należności za okres od 1 stycznia do dnia ogłoszenia ustawy budżetowej stanowi kwota bazowa w wysokości obowiązującej w grudniu roku poprzedniego.”.

Warto zaznaczyć, że Sąd przyznaje w/w należności świadkowi tylko wtedy, gdy ten się o to zwróci, jak i wykaże w należyty sposób, że poniósł koszt podróży czy utracił zarobek, a więc nie następuje to „z urzędu”. Wniosek o przyznanie wspomnianych należności składa się ustnie do protokołu (w trakcie rozprawy) lub na piśmie, w terminie zawitym 3 dni od dnia zakończenia czynności z udziałem osoby uprawnionej do tych należności.

Wreszcie na podstawie art. 624 k.pk. Sąd może zwolnić oskarżonego lub oskarżyciela posiłkowego w całości lub w części od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, jeżeli istnieją podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla nich zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, jak również wtedy, gdy przemawiają za tym względy słuszności. Kryteria te są jak widać uznaniowe, a co może powodować pewne rozbieżności w stosowaniu tego przepisu i nie sposób wskazać jakiejś kwoty typu osiągany dochód w rodzinie skazanego na osobę.


Przykładowo można tutaj wskazać wybrane wyroki z orzecznictwa sądowego:

Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 21 kwietnia 2017 r. VI KZ 4/17:
„W postępowaniu kasacyjnym nie przysługuje zażalenie na postanowienie w przedmiocie kosztów procesu, o których po raz pierwszy orzekł Sąd Najwyższy. Do takiej konstatacji prowadzi rezultat wykładni dwóch przepisów - art. 626 § 3 KPK i art. 426 § 2 KPK w kontekście reguły wyrażonej w art. 426 § 1 KPK, zgodnie z którym od orzeczeń wydanych przez Sąd Najwyższy nie przysługuje środek odwoławczy, chyba że ustawa stanowi inaczej. Tylko bowiem te dwa ww. unormowania mogą być brane pod uwagę jako podstawa zaskarżenia rozstrzygnięcia o kosztach procesu, wydanego przez Sąd Najwyższy.”,

Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 20 sierpnia 2014 r. IV KK 70/14:
„W myśl art. 626 § 2 KPK, jeżeli w orzeczeniu nie zamieszczono rozstrzygnięcia o kosztach, orzeczenie w tym przedmiocie wydaje odpowiednio sąd pierwszej instancji lub sąd odwoławczy. Ta część dyspozycji art. 626 § 2 KPK ma zastosowanie zarówno wtedy, gdy w ogóle nie rozstrzygnięto o kosztach, jak i wówczas, gdy w orzeczeniu sąd nie wypowiedział się o kosztach obciążających jedną ze stron, którą może też być Skarb Państwa. Nie chodzi więc o korygowanie błędnego wyliczenia kosztów ani, tym bardziej, o modyfikację zasad ich poniesienia, bo to w trybie art. 626 § 2 KPK jest niedopuszczalne, ale o pierwotne, choć cząstkowe, rozstrzygnięcie o kosztach. Zatem nie w drodze kasacji, lecz przez wniosek złożony do sądu właściwego strona może ubiegać się o wydanie takiego uzupełniającego rozstrzygnięcia.”,

Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Wojskowa z dnia 28 marca 2013 r. WZ 5/13:
„Poniesione w postępowaniu przygotowawczym wydatki związane ze sporządzeniem opinii grafologicznej, w żadnej mierze nie mogą obciążać poza oskarżonymi, których dotyczyły innych osób występujących w tym postępowaniu przygotowawczym. Dowód z opinii grafologicznej w postępowaniu przygotowawczym został przeprowadzony w związku z zarzutami postawionymi tylko tym 2 podejrzanym w celu zweryfikowania ich obrony. Kosztami opracowania opinii grafologicznej należało zatem obciążyć po połowie tylko tych podejrzanych.”,

Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 14 marca 2013 r. IV KK 1/13:
„Jest bezsporne, że w sytuacji gdy sąd odwoławczy, uwzględniając apelację oskarżonej, zmienił zaskarżony wyrok i umorzył postępowanie karne na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 KPK, to winien stosownie do treści art. 634 KPK rozstrzygnięcie o kosztach procesu oprzeć na normie art. 628 pkt 1 KPK w zw. z art. 629 KPK, a więc zasądzić od oskarżonej na rzecz oskarżycielki prywatnej poniesione przez nią koszty procesu, na które składają się w istocie uzasadnione jej wydatki (art. 616 § 1 pkt 1 KPK). Do wydatków tych nie może być bowiem wliczona zryczałtowana równowartość wydatków postępowania określona w art. 621 § 1 KPK, albowiem w przypadku umorzenia postępowania w oparciu o przepis art. 17 § 1 pkt 3 KPK podlega ona zwrotowi oskarżycielowi prywatnemu stosownie do treści art. 622 KPK.”,

Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 20 października 2016 r. V KZ 49/16:
„Rozstrzygnięcie o kosztach procesu może być przedmiotem odrębnego zaskarżenia kasacyjnego i uchylenia wyroku w tym trybie, pod warunkiem jednak, iż kasacja strony dotyczy wyroku, którym orzeczono wobec skazanego bezwzględną karę pozbawienia wolności (kasacja na korzyść), lub też wyroku, którym uniewinniono oskarżonego albo umorzono co do niego postępowanie z przyczyn wskazanych w art. 17 § 1 pkt 3 i 4 KPK - kasacja na niekorzyść.”,

Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 13 września 2016 r. V KK 36/16:
„I.
1. Postanowienie w przedmiocie kosztów procesu, wydane po zakończonym prawomocnie głównym nurcie postępowania sądowego, jest orzeczeniem sądu kończącym postępowanie w rozumieniu art. 521 § 1 KPK.
2. Zawiadomienie przez sąd którejkolwiek ze stron postępowania o terminie i miejscu posiedzenia, o jakim mowa w art. 96 § 2 KPK, rodzi konieczność doręczenia zawiadomień także pozostałym stronom postępowania.
3. Należności tłumacza, które stanowią wydatki Skarbu Państwa (art. 618 § 1 pkt 7 KPK), będące kosztami procesu (art. 616 § 1 pkt 2 KPK), zasądzanymi od skazanego na rzecz Skarbu Państwa (art. 627 KPK) nie obejmują należności tłumacza występującego w postępowaniu karnym na podstawie art. 72 KPK. W tej części wydatki ponosi Skarb Państwa (ewentualnie oskarżyciel prywatny albo oskarżyciel posiłkowy subsydiarny).
opubl. OSNKW 2016/11/77; Biuletyn SN 2016/11; KZS 2016/11/29.
II.
Pojęcie „orzeczenia kończącego postępowanie” zawarte w treści art. 521 § 1 KPK nie zostało zdefiniowane w ustawie procesowej. Przyjmuje się, że pojęcie to należy łączyć z prawnym wyłączeniem możliwości normalnego biegu postępowania. „Orzeczenie kończące postępowanie” jest przy tym pojęciem szerszym od przewidzianego w art. 459 § 1 KPK „postanowienia zamykającego drogę do wydania wyroku”. Obejmuje ono bowiem zarówno postanowienia zamykające drogę do wydania wyroku, jak i postanowienia, które zapadają w sytuacji, gdy „zamknięcie drogi do wydania wyroku” jest bezprzedmiotowe. Przez „postępowanie” w kontekście art. 521 KPK, tj. dekodowania zakresu zaskarżalności określonej kategorii orzeczeń w trybie tzw. kasacji nadzwyczajnej, rozumieć należy nie tylko postępowanie zasadnicze, którego przedmiotem jest kwestia odpowiedzialności karnej za zarzucany czyn przestępny, ale także takie sądowe postępowanie uzupełniające, uboczne w głównym nurcie procesu, które ma samoistny (odrębny) przedmiot. Dotyczyć ono może również samych kosztów procesu, jeżeli ich określenie i rozstrzygnięcie tego kto i w jakiej części je ponosi stanowi odrębny, właśnie samoistny byt procesowy. Kasacja przysługuje więc od postanowienia sądu odwoławczego, gdy rozstrzyga ono wyłącznie co do kwestii kosztów, już po zakończonym prawomocnie głównym nurcie postępowania sądowego, stając się jedynym przedmiotem merytorycznego rozpoznania zainicjowanego wniesieniem zwykłego środka odwoławczego.
opubl. Prok.iPr. 2016/11/22; KZS 2016/11/42.”,

Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 14 lutego 2018 r. IV KK 524/17:
„Zgodnie art. 627 KPK od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego, ale zasada ta doznaje ograniczenia w art. 630 KPK. Na mocy tego przepisu, w sprawach z oskarżenia publicznego, jeżeli oskarżonego nie skazano za wszystkie zarzucane mu przestępstwa, wydatki związane z oskarżeniem w części uniewinniającej lub umarzającej postępowanie ponosi Skarb Państwa.”,

Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu - II Wydział Karny z dnia 14 grudnia 2017 r. II AKa 362/17:
„1. Skoro uznano za chybiony zarzut naruszenia reguł prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, lecz także nie doszukano się naruszenia wskazań wiedzy, a orzeczenie wydane i uzasadniająca go motywacyjna część nie pozostają w sprzeczności z normą art. 5 § 2 KPK to naturalną konsekwencją tej konstatacji jest, iż również ustalenia faktyczne są prawidłowe. Sąd oparł je na wszystkich istotnych w sprawie dowodach ujawnionych zgodnie z regułami prawa procesowego. Żadnych zastrzeżeń nie miała co do tego wymogu apelująca, co jedynie utwierdza w przekonaniu, że dochowano oczekiwań o których mowa w art. 410 KPK.
2. Podstawę rozstrzygnięcia o wydatkach poniesionych w postępowaniu odwoławczym stanowił przepis art. 624 § 1 KPK w zw. z art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223). Uznano, iż fakt pozostawania oskarżonego na utrzymaniu najbliższych (matki i dziadka) i brak własnych dochodów upoważniają do stwierdzenia, że nie będzie on w stanie ponieść nakładów finansowych, tj. kosztów sądowych.”,

Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Wojskowa z dnia 30 maja 2017 r. WZ 5/17:
„Stosownie do brzmienia przepisu art. 624 KPK sąd „może zwolnić” od zapłaty kosztów sądowych, a więc nie następuje to, jak w wypadku zwolnienia od wyłożenia kosztów podlegających uiszczeniu przy wnoszeniu pisma procesowego (art. 623 KPK), obligatoryjnie, lecz tylko fakultatywnie w oparciu o swobodną ocenę orzekającego sądu. Sąd jest zatem zobligowany do podania przesłanek dopiero wtedy, gdy dochodzi do przekonania, iż to zwolnienie jest uzasadnione konkretnymi realiami danej sprawy.”,

Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 12 kwietnia 2016 r. V KK 21/16:
„Zwolnienie skazanego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych postępowania kasacyjnego znajduje oparcie w art. 624 § 1 KPK, bowiem względy słuszności przemawiają za nieobciążaniem skazanego kosztami, gdy nie miał on wpływu na wniesienie przez obrońcę niedopuszczalnej kasacji. Natomiast nieuwzględnienie wniosku obrońcy o zasądzenie na jego rzecz kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu skazanemu wynika z faktu, że obrońca, jako podmiot fachowy, powinien dostrzec, iż kasację na podstawie zarzutu naruszenia art. 440 KPK może wnieść jedynie podmiot określony w art. 521 KPK. Jak to niejednokrotnie wskazywał Sąd Najwyższy, nie ma powodów, by Skarb Państwa ponosił wydatki wynikające z czynności procesowo wadliwych, a podjętych przez podmiot fachowy przydzielony stronie procesowej po to, aby zapewnić prawną poprawność jej działania (…). W grę wchodziło jedynie poinformowanie przez obrońcę właściwego Sądu o braku podstaw do wniesienia kasacji i ewentualne domaganie się wynagrodzenia za podjęte w sprawie czynności.”,

Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Wojskowa z dnia 8 grudnia 2017 r. WZ 18/17:
„Wysokość wydatków związanych z ustanowieniem obrońcy z wyboru jest limitowana wysokością rzeczywiście poniesionych kosztów i powinna zostać udokumentowana złożoną umową o świadczenie pomocy prawnej, ewentualnie fakturą, rachunkiem, bądź innym dokumentem potwierdzającym, że określona należność na rzecz adwokata została uiszczona.”,

Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Wojskowa z dnia 12 lipca 2017 r. WZ 10/17:
„Orzekając o kosztach procesu sąd powinien rozważyć kwestię zwrotu uzasadnionych wydatków związanych z ustanowieniem obrońcy na rzecz oskarżonego z uwzględnieniem treści umowy łączącej go z obrońcą z wyboru, a także złożonego przezeń wniosku, w konfrontacji z treścią obowiązujących przepisów regulujących zasady opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.”,

Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach - II Wydział Karny z dnia 25 maja 2017 r. II AKa 141/17:
„Świadkowi przysługuje zwrot kosztów podróży - z miejsca jego zamieszkania do miejsca wykonywania czynności postępowania na wezwanie sądu - w wysokości rzeczywiście poniesionych, racjonalnych i celowych kosztów przejazdu własnym samochodem lub innym środkiem transportu. Przepis art. 618a KPK nie wyklucza żadnego środka transportu, a zatem może być to pociąg, autobus, komunikacja miejska, a nawet samolot czy taksówka. Granice jednak uprawnienia do wyboru środka transportu wyznaczają względy racjonalności i celowości. Koszt podróży nie może być jedynym, ani głównym kryterium zasadności wyboru określonego środka transportu. Istotne są również takie kryteria, jak czas podróży, warunki, konieczność korzystania z kilku środków. Świadek poniósł koszty stawiennictwa w sądzie w związku z przylotem na rozprawę z USA w wysokości 878 dolarów, co wynika z przedstawionych dokumentów i zgodnie ze średnim kursem NBP kwota ta stanowi równowartość 3.371 zł.”,

Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie - II Wydział Karny z dnia 17 sierpnia 2016 r. II AKz 283/16:
„1. Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego dopuszcza miarkowanie kosztów zastępstwa procesowego, uznając, że umowa pełnomocnika z jego klientem jest wiążąca dla jej stron, ale nie dla sądu. Nie można z niej wywodzić obowiązku sądu zasądzania kosztów zastępstwa procesowego w wysokości ustalonej przez strony umowy, ani zabraniać sądowi badania tej umowy. Treść łączącej adwokata ze stroną umowy oznacza tylko, że pełnomocnik może żądać od swego klienta całości wynagrodzenia określonego w umowie, ale żaden z nich nie może skutecznie domagać się, by treść tej umowy była podstawą orzeczenia o kosztach zastępstwa procesowego, a ma prawo rozważyć, czy in concreto zachodzą okoliczności przemawiające za takim orzeczeniem; (zob. postanowienie SA w Krakowie z dnia 11 września 2013 roku, II AKz 217/13, czy też z dnia 11 czerwca 2014 roku, (...)).
2. Sąd I instancji wykazał, że w badanej sprawie nie wystąpiła żadna z przesłanek podwyższenia minimalnej stawki honorarium adwokata, bo mimo obszerności zarzutu sprawa nie była skomplikowana pod względem prawnym ani faktycznym, a wyrok zapadł na posiedzeniu w trybie konsensualnym. Jak trafnie stwierdził ten Sąd, nie zachodziła potrzeba wyznaczenia rozprawy, ponieważ sprawa oskarżonej zakończyła się na posiedzeniu w trybie art. 355 KPK, zaś aktywność pełnomocnika w postępowaniu sądowym ograniczyła się do złożenia wniosku o dopuszczenie pokrzywdzonego (którego reprezentował pełnomocnik) do działania w charakterze oskarżyciela posiłkowego i do udziału w posiedzeniu. Z pewnością nie uzasadniało to podwyższenia jego wynagrodzenia.”,

Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 10 grudnia 2015 r. III KZ 78/15:
„Zwolnienie od obowiązku wyłożenia kosztów, w tym opłaty od kasacji, jest możliwe na podstawie art. 623 KPK, ale zwolnienie takie dokonuje się na wniosek i nie można go domniemywać z samego faktu ustanowienia dla wnioskodawcy, na podstawie art. 87a § 1 i § 2 KPK, pełnomocnika z urzędu celem sporządzenia i wniesienia kasacji. Przekonuje o tym treść art. 616 § 2 KPK oraz art. 618 KPK, które to przepisy wyraźnie odróżniają należne opłaty od wydatków Skarbu Państwa z tytułu nieopłaconej przez strony pomocy prawnej udzielonej z urzędu przez adwokatów lub radców prawnych. Z faktu tymczasowego przejęcia przez Skarb Państwa wydatków związanych z pokryciem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną z urzędu nie można wnioskować zwolnienia strony od wszystkich innych wydatków lub wszelkich innych kosztów, w tym opłat, o których mowa w art. 616 § 2 pkt 1 KPK.”,

Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 22 stycznia 2015 r. III KK 399/14:
„I.
Nie można podzielić zapatrywania, że zawarte w art. 632 pkt 2 KPK sformułowanie „...w sprawach z oskarżenia publicznego...”, odnosi się wyłącznie do fazy postępowania sądowego i uzależnia zastosowanie tego przepisu od wniesienia aktu oskarżenia. Analiza treści art. 632 pkt 2 KPK w kontekście dyspozycji art. 616 § 2 pkt 2 KPK pozwala twierdzić, że pojęcie to ma szerszy aspekt procesowy, obejmując swoim zakresem rozliczenie kosztów procesu w sprawach dotyczących wszystkich kategorii przestępstw, z którymi łączy się orzekanie w trybie postępowania publicznoskargowego (art. 9, 12, 13, 60 § 1 i 661 KPK) od momentu wszczęcia postępowania, zaś w przypadku jego umorzenia nie uzależnia rozstrzygnięcia w tym zakresie od etapu postępowania karnego, na którym zapadło to orzeczenie.
opubl. Legalis.
II.
Zasady rozliczania kosztów procesu, określone w art. 632 pkt 2 KPK, odnoszą się również do postępowania przygotowawczego od chwili jego wszczęcia (art. 616 § 2 pkt 2 KPK). Jeżeli sprawa zakończyła się umorzeniem na tym etapie postępowania, to organ postępowania przygotowawczego ma obowiązek zwrotu uzasadnionych wydatków poniesionych przez uczestnika tego postępowania na jego wniosek od momentu, gdy stał się on stroną - w przypadku podejrzanego poczynając od fazy in personam (art. 71 § 1 KPK). Obejmuje to należności powstałe po sporządzeniu postanowienia o przedstawieniu zarzutów, jego niezwłocznym ogłoszeniu i przesłuchaniu podejrzanego, oczywiście, o ile nie skorzysta on z prawa do odmowy składania wyjaśnień oraz gdy nie wystąpią okoliczności wskazane w art. 313 § 1 in fine KPK.
opubl. KZS 2015/6/57; OSP 2016/1/7.”,

Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 5 czerwca 2014 r. SNO 28/14
„Uzasadnione wydatki stron, o których mowa w art. 616 § 1 pkt 2 KPK w zw. z art. 128 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.), to poza wydatkami z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy lub pełnomocnika, wydatki niezbędne dla koniecznego w postępowaniu udziału strony. Statusu uzasadnionych wydatków nie posiadają natomiast koszty noclegów, skoro godziny rozpoczęcia rozprawy były każdorazowo dostosowywane do możliwości komunikacyjnych stron, czasu niezbędnego dla dogodnego pokonania dystansu dzielącego siedzibę sądu i miejsce ich zamieszkania. W tych warunkach koszty związane z noclegiem w hotelu sędziego nie mogły zostać poczytane jako celowe, niezbędne z punktu widzenia powziętej w postępowaniu obrony.”.


Adwokat Katowice Kamil Draga