Podatek od nieruchomości – budowla i budynek
2019-01-18, Adwokat Katowice Kamil Draga
Na postawie art. 2 ust. 1 pkt 2) i 3) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają budynki lub ich części oraz budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Z kolei w oparciu o art. 1 ust. 1 pkt 1) w/w ustawy za budynek uważa się obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.
Natomiast zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2) w/w ustawy budowla to obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem.
Obie przywołane wyżej definicje są w zasadzie w całości zaczerpnięte z terminów używanych w prawie budowlanym (art. 3 tej ustawy).
Jak należy rozumieć „trwałe związanie z gruntem”? Otóż chociażby w myśl kodeksu cywilnego budynek trwale związany z gruntem jest z reguły jego częścią składową w rozumieniu. Częścią składową rzeczy jest natomiast wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Wobec powyższego można zasadnie twierdzić, że ową częścią składową nie jest budynek połączony
z gruntem tylko do przemijającego użytku.
Przy interpretacji omawianych tu pojęć przydatne okazują się definicje zawarte w innych przepisach – w szczególności we wspomnianym prawie budowlanym, gdzie m.in. wprowadza się pojęcie tzw. tymczasowych obiektów budowlanych, a które to dla potrzeb opodatkowania podatkiem od nieruchomości raczej nie mogą być uznane jako budynki.
Zgodnie zatem z art. 3 pkt 5) prawa budowlanego za tymczasowy obiekt budowlany uważa się obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przekrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe.
Warto pamiętać, że w art. 3 pkt 5) prawa budowlanego wymienia się przykładowo co traktuje się jako budowle – są to obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.
Z kolei jako obiekty małej architektury wedle prawa budowlanego uważa się niewielkie obiekty, a w szczególności:
a) kultu religijnego, jak: kapliczki, krzyże przydrożne, figury,
b) posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej,
c) użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki.
Natomiast jako urządzenia budowlane traktuje się urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.
Jak nietrudno się domyśleć – problematyka dotycząca potraktowania jakiegoś obiektu jako budynek czy też odróżnienie budynki od budowli na gruncie omawianych przepisów powoduje trudności interpretacyjne, toteż doczekała się szeregu orzeczeń, spośród których należy wymienić:
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Poznaniu z dnia 1 lutego 2018 r. I SA/Po 892/17:
„Ocena charakteru obiektu dla potrzeb opodatkowania, dokonana na postawie art. 1a ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1785), nakazuje stwierdzić, że jeżeli dany obiekt spełnia definicję budynku, jest trwale związany z gruntem i wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach, to bez względu na to, czym i w jakim stopniu jest wypełniony, stanowi budynek. Może zdarzyć się, że obok tego budynku, odrębnym przedmiotem opodatkowania będą urządzenia i instalacje, składające się na budowlę, ale wskazaną wprost jako kategorię budowli w art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane ( t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1332).”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Lublinie z dnia 29 grudnia 2017 r. I SA/Lu 891/17:
„Ze względu na treść art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 716 ze zm.) – zaliczającego dach, wydzielenie z przestrzeni zewnętrznej oraz związanie z gruntem i posiadanie fundamentów – do istotnych elementów definicji budynku, jako przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości, konieczne jest odniesienie się przez organ podatkowy do kwestii posiadania przez kontener myjni elementu będącego dachem. Dach to elementem budynku, który chroni przed opadami atmosferycznymi oraz przed ubytkiem ciepła, część budynku ograniczająca go od góry, zabezpieczająca przed stratami ciepła, opadami atmosferycznymi, słońcem i wiatrem oraz przenosząca obciążenia wiatrem i śniegiem. Składa się z konstrukcji nośnej i pokrycia. Dla pojęcia dachu istotna jest zatem funkcja, jaką on realizuje. Jednocześnie, co należy podkreślić, dach to część (element) danego obiektu, który pełniąc wskazane wyżej funkcje (chroniące przez opadami i stratami ciepła, przenoszącymi określone obciążenia) również zamyka przestrzeń wewnątrz obiektu w stosunku do przestrzeni zewnętrznej.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Rzeszowie z dnia 20 grudnia 2017 r. I SA/Rz 676/17:
„1. Podstawowym kryterium związku z działalnością gospodarczą jest samo posiadanie danej nieruchomości przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a związek danej nieruchomości z prowadzeniem działalności gospodarczej oznacza także związek pośredni, służący prowadzonej działalności i nie może być utożsamiany jedynie z działalnością faktyczną. Tym samym o tym, czy dana nieruchomość pozostaje związana z działalnością gospodarczą nie przesądza to, czy działalność gospodarcza jest w danym obiekcie rzeczywiście prowadzona, ale to, czy jest w posiadaniu przedsiębiorcy. Przejściowe niewykorzystywanie przez podmiot gospodarczy części nieruchomości do wykonywania działalności gospodarczej nie daje podstaw do tego, by do wymiaru podatku od nieruchomości nie miały zastosowania stawki przewidziane dla nieruchomości związanych z działalnością gospodarczą.
2. Dany obiekt budowlany jest opodatkowany jako budynek wówczas, gdy ma cechy wynikające z ustawowej definicji budynku zawartej w przepisie art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 849 ze zm.). Budynkiem, według tej ustawy, jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Jeżeli więc obiekt budowlany ma te elementy, to jest budynkiem w rozumieniu ustawy. Z tej definicji nie wynika, że budynek taki musi mieć okna, schody, drzwi, instalacje i być oddany do użytku. Wystarczy, że ma dach, ściany i fundament i już jest budynkiem w rozumieniu przytoczonej definicji. Od tak rozumianego budynku jego właściciel (w niektórych przypadkach posiadacz) jest zobowiązany zapłacić podatek od nieruchomości.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Gdańsku z dnia 6 grudnia 2017 r. I SA/Gd 1383/17:
„Przepis art. 1a ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 849 ze zm.) należy rozumieć w ten sposób, iż jeżeli dany obiekt spełnia definicję budynku wynikającą z art. 1a ust. 1 pkt 1 wskazanej ustawy, nawet jeżeli funkcję przegród budowlanych w części pełnią słupy, to cała jego powierzchnia na wszystkich kondygnacjach, z wyłączeniem klatek schodowych i szybów dźwigowych, stanowi powierzchnię użytkową, którą należy mierzyć po wewnętrznej długości ścian" tożsamych z przegrodami budowlanymi.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Opolu z dnia 22 listopada 2017 r. I SA/Op 339/17:
„Stan techniczny obiektu budowlanego, w którym z uwagi na prowadzone w nim prace remontowo-modernizacyjne (przebudowa) i związaną z tym niemożność bieżącego jego użytkowania, nie pozbawia ten obiekt cech budynku jako przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości w znaczeniu, o jakim mowa w art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1785).”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Gliwicach z dnia 21 listopada 2017 r. I SA/Gl 793/17:
„Cecha odporności na działania czynników zewnętrznych (w tym warunków atmosferycznych) nie może być decydująca w uznaniu garażu za trwale związane z gruntem, jak również jego posadowienie na fundamencie oraz to, że obiekt utrzymuje się na nim za sprawą masy własnej i siły grawitacji.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba we Wrocławiu z dnia 3 listopada 2017 r. I SA/Wr 549/17:
„Prowadzenie prac remontowych, polegających na naprawie dachu nie uzasadnia przyjęcie, że w ich wyniku budynek przestał spełniać warunki wskazane w art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1785), tj. przestał być przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Podziela także stanowisko organów podatkowych, że prowadzenie prac remontowych przez spółkę (przedsiębiorcę) nie daje podstaw do przecięcia, że wystąpiły względy techniczne uzasadniające zastosowanie niższej stawki opodatkowania (jak dla budynków pozostałych).”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Gdańsku z dnia 25 października 2017 r.
I SA/Gd 507/17:
„1. Budowlą na potrzeby opodatkowania podatkiem od nieruchomości jest obiekt budowlany stanowiący całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami, niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury. Całość techniczno-użytkowa dotyczy wszystkich składników budowli, które są ze sobą powiązane po to, aby budowla mogła być wykorzystana do prowadzenia określonej działalności gospodarczej. Przyjęcie przez ustawodawcę podatkowego, że budowlą jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego oznacza, że opodatkowaniu podlegać będzie zarówno fundament, na którym jest on posadowiony, jak i związana z nim instalacja. Jest to bowiem całość techniczno-użytkowa. Nie można obiektu na potrzeby opodatkowania podatkiem od nieruchomości "rozbijać" na części budowlane i techniczne, skoro istotą obiektu budowlanego jest jego kompletność.
2. W sytuacji, gdy ustawodawca wymienia budynek jako jeden z rodzajów obiektu budowlanego, a do budowli zalicza każdy obiekt budowlany, to gdy dany budynek faktycznie wykracza poza jego ustawowo określone elementy, wówczas przestaje być budynkiem w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 716 ze zm.). Budynek taki staje się obiektem budowlanym ze wszystkimi cechami budowli. Przy dokonywaniu tego rodzaju kwalifikacji obiektów należy mieć na uwadze jego elementy funkcjonalne, czyli przeznaczenie, wyposażenie oraz sposób i możliwości wykorzystanie tego obiektu jako całości.
3. Sieć elektroenergetyczna stanowi budowlę, którą jest zbiór poszczególnych elementów konstrukcyjnych oraz urządzeń i instalacji, które zostały połączone w celu realizacji określonego zadania i stanowią integralną całość techniczno-użytkową.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Kielcach z dnia 19 października 2017 r.
I SA/Ke 485/17:
„Budynek administracyjny nie jest budynkiem gospodarczym.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Gdańsku z dnia 10 października 2017 I SA/Gd 1108/17:
„1. Samo wybudowanie budynku w oparciu o dokumentację techniczną jako budynku letniskowego nie przesądza, iż jest to budynek letniskowy. Ocenę taką determinuje faktycznie spełniana przez ten budynek funkcja użytkowa, tj. ustalenie, czy służy on zaspokajaniu podstawowych potrzeb mieszkalnych.
2. W świetle art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 520 ze zm.) budynek może być zaliczony do kategorii budynków mieszkalnych, jeżeli jego parametry techniczne umożliwiają zamieszkanie w nim przez cały rok. Podczas ustalania wysokości zobowiązania podatkowego istotne stają się parametry techniczne budynku oraz to, jakie potrzeby podatnika zaspakaja ten obiekt.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba we Wrocławiu z dnia 29 września 2017 r. I SA/Wr 592/17:
„1. Opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają w ramach opodatkowania budowli, zarówno fundamenty pod maszyny i urządzenia (jako odrębna kategoria) oraz odrębnie – części budowlane urządzeń technicznych.
2. Ze względu też na to, że budowle mają charakter zdecydowanie bardziej zróżnicowany niż budynki i często pozostają w funkcjonalnym związku, konieczne jest traktowanie jako jednego obiektu takich budowli, które stanowią całość techniczno - użytkową. Obiektami budowlanymi, o których mowa w art. 3 pkt 1 lit. b ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 290), w zależności od konkretnego stanu faktycznego mogą być więc: budowle (art. 3 pkt 3 tej ustawy), budowle wraz z instalacjami i urządzeniami (art. 3 pkt 3 i art. 3 pkt 9 ustawy) oraz traktowane jako jeden obiekt budowlany różne budowle – pozostające w funkcjonalnym związku i tworzące w nim całość techniczno – użytkową (art. 3 pkt 1 lit. b. i art. 3 pkt 3 ww. ustawy).”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Olsztynie z dnia 21 września 2017 r. I SA/Ol 568/17:
„Użyte w art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 716 ze zm.) i art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 290 ze zm.) określenie "trwale związany z gruntem" nie powinno być rozumiane w znaczeniu, o którym mowa w art. 47 § 2 i 3 w związku z art. 48 KC, lecz w znaczeniu językowym.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Poznaniu z dnia 14 września 2017 r. I SA/Po 421/17:
„Nawet znacznie uszkodzony i przez to niespełniający swej ochronnej funkcji dach nie przestaje być istniejącym elementem obiektu budowlanego jakim jest budynek.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Gdańsku z dnia 5 września 2017 r. I SA/Gd 856/17:
„Kioski drewniane niezwiązane trwale z gruntem nie stanowią budowli nie stanowią budowli w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 290 ze zm.) i w świetle art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 716 ze zm.), nie są przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Przedmiotowe kioski spełniają jedynie cechy tymczasowego obiektu budowlanego.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Lublinie z dnia 8 sierpnia 2017 r. I SA/Lu 510/17:
„1. Brak dwóch ścian na poziomie parkingu w wielokondygnacyjnym budynku, po pierwsze - nie dyskwalifikuje tej części obiektu jako elementu budynku, a po drugie - nie stanowi przeszkody do ustalenia jego powierzchni użytkowej. Dla spełnienia przez obiekt budowlany przesłanki wydzielenia z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, nie jest bowiem konieczne zamknięcie obiektu ze wszystkich stron ścianami.
2. Pojęcia przegrody budowlanej, o którym mowa w przepisie art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 716 ze zm.) nie można zawężać do ściany, w tradycyjnym rozumieniu tego słowa, ale należy objąć taką kategorią również takie elementy struktury budynku jak np. filary, słupy czy kolumny, które w sensie konstrukcyjnym mogą pełnić tę samą funkcję co ściana, i które strukturalnie wydzielają budynek lub jego część z przestrzeni.”,
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 czerwca 2017 r. II FSK 1474/15:
„Okoliczność, że budynek przebudowywany był do celów prowadzenia działalności gospodarczej świadczy, że nie był trwale i definitywnie nieprzydatny do tej działalności, skoro można było, poprzez odpowiednie roboty budowlane, do niej go przystosować.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Białymstoku z dnia 14 czerwca 2017 r. I SA/Bk 43/17:
„Dla stwierdzenia, czy dany obiekt budowlany jest budynkiem czy też nie jest, wystarczającym jest obiektywny ogląd stanu faktycznego danego obiektu budowlanego. Zaznaczyć przy tym należy, że ten ogląd ma dotyczyć wyłącznie ustawowych parametrów budynku, a zatem trwałego związania obiektu z gruntem, wydzielenia z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, posiadania fundamentów oraz dachu. Podkreślić przy tym należy, że dla potrzeb podatku od nieruchomości, przy ustalaniu czy danych obiekt budowlany jest budynkiem, nie ma znaczenia czy są w nim okna, drzwi.”,
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 czerwca 2017 r. II FSK 1249/15:
„To techniczna konstrukcja całego obiektu powinna stanowić miarodajne kryterium i punkt odniesienia dla ustalenia czy dany obiekt budowlany - dla celów jego opodatkowania - jest czy nie jest budynkiem, nie zaś przyjęte na bazie swobody kontraktowej postanowienia umów cywilnych.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba we Wrocławiu z dnia 31 maja 2017 r. I SA/Wr 1558/16:
„Przejściowe niewykorzystywanie przez przedsiębiorcę posiadanych nieruchomości lub jej części, nie daje podstaw do zastosowania innych stawek podatku niż przewidzianych dla nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Poznaniu z dnia 18 maja 2017 r. I SA/Po 1504/16:
„Definitywne ustalenie czy sporne urządzenie posiada samodzielnie status budowli jako urządzenie budowlane czy też stanowi jedynie część budynku wymaga przeprowadzenia rzetelnych ustaleń faktycznych ukierunkowanych na ustalenie możliwości wykorzystania spornych urządzeń jako elementu pewnej całości, przy pomocy której realizowany jest pewien proces technologiczny.”,
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 maja 2017 r. II FSK 950/15:
„1. Kontenery telekomunikacyjne - nie mogą zostać zaliczone do budynków w ramach definicji wynikającej z przepisu art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 716) (brak trwałego związania z gruntem). Mogą być jednak budowlą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, ponieważ nie są budynkiem, ani obiektem małej architektury z art. 3 pkt 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1332).
2. Nie wystarczy samo wskazanie, że dany obiekt został posadowiony na fundamencie, jeżeli poprzez sposób montażu nie można wykazać istnienia tego rodzaju trwałego związku z gruntem. Związany bowiem trwale z gruntem jest budynek, którego nie można od gruntu odłączyć bez uszkodzenia jego konstrukcji.”,
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 maja 2017 r. II FSK 2767/16:
„Silos na cukier nie stanowi budynku magazynowego, nie tylko ze względu na jego przeznaczenie, ale przede wszystkim z uwagi na fakt, że jest on składnikiem sytemu technologicznego przekazywania/przemieszczania cukru, obejmującego oprócz wyposażonego w odpowiednie z tym zakresie konstrukcje i urządzenia silosu również (między innymi) przekaźniki taśmowe oraz połączone z silosem mostami przekaźników budynki produkcyjno - magazynowe. Z tego powodu wyodrębnienie z powyższej, funkcjonalnie i technicznie powiązanej całości obiektu budowlanego (przekaźniki, mosty i systemy połączeń niewątpliwie nie są budynkami) wyłącznie dla celów podatkowych silosu byłoby całkowicie nieuzasadnione.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Gdańsku z dnia 26 kwietnia 2017 r. I SA/Gd 1689/16:
„Jeżeli dany budynek wykracza poza jego ustawowo określone elementy, bo wypełniono go urządzeniami energetycznymi, kubaturowo zajmującymi jego przestrzeń w znacznym stopniu, to wówczas przestaje on być budynkiem w znaczeniu art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j Dz.U. z 2014 r. poz. 849 ze zm.); budynek taki staje się obiektem budowlanym funkcjonalnie tworzącym całość gospodarczą, ze wszystkimi cechami budowli. W związku z tym przedmiotowy obiekt budowlany stacji transformatorowej i rozdzielni prądu są budowlą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, a co za tym idzie podlegającą opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości od jej wartości.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Gdańsku z dnia 26 kwietnia 2017 r. I SA/Gd 1687/16:
„Jeżeli dany budynek wykracza poza jego ustawowo określone elementy, bo wypełniono go urządzeniami energetycznymi, kubaturowo zajmującymi jego przestrzeń w znacznym stopniu, to wówczas przestaje on być budynkiem w znaczeniu art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j Dz.U. z 2014 r. poz. 849 ze zm.); budynek taki staje się obiektem budowlanym funkcjonalnie tworzącym całość gospodarczą, ze wszystkimi cechami budowli. W związku z tym przedmiotowy obiekt budowlany stacji transformatorowej i rozdzielni prądu są budowlą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, a co za tym idzie podlegającą opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości od jej wartości.”,
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 sierpnia 2018 r. II FSK 1979/16:
„1. Dokonując klasyfikacji obiektów budowlanych takich jak stacja redukcyjno-pomiarowa gazu należy posłużyć się teorią funkcjonalnej budowli. Obiektami budowlanymi, o których mowa w art. 3 pkt 1 lit. b Prawa budowlanego mogą być budowle (art. 3 pkt 3), budowle wraz z instalacjami i urządzeniami (art. 3 pkt 3 i art. 3 pkt 9) oraz traktowane jako jeden obiekt budowlany budowle pozostające ze sobą w związku funkcjonalnym i tworzące z nim całość techniczno-użytkową (art. 3 pkt 1 lit. b i art. 3 pkt 3). Ze względu na to, że budowle mają charakter bardziej zróżnicowany niż budynki i często pozostają w funkcjonalnym związku, konieczne jest traktowanie jako jednego obiektu takich budowli, które stanowią całość techniczno-użytkową. 2. Tworzenie całości techniczno-użytkowej należy rozumieć jako połączenie poszczególnych elementów w taki sposób, aby zgodnie z wymogami techniki nadawały się one do określonego użytku. Jest to zatem zespół, technologicznie powiązanych ze sobą elementów, służący określonym zadaniom. Nie można przy tym wykluczyć, że każdy z tych elementów może być samodzielnym obiektem, choć nie zawsze będzie mógł być samodzielnie wykorzystywany do określonego celu, budowla stanowić ma zaś całość techniczno-użytkową. Nie można podzielić przy tym poglądu, że tworzące całość techniczno-użytkową elementy muszą być wykonane w tej samej technice.
3. Definicje sieci gazowej zawarte w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z 30 kwietnia 2001 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe (Dz.U. Nr 97, poz. 1055) nie mogą stanowić podstawy do zdefiniowania sieci gazowej i jej elementów stanowiących (jako budowla) całość techniczno – użytkową.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Olsztynie z dnia 29 marca 2018 r. I SA/Ol 669/17:
„1. Organ podatkowy przy wymiarze podatku od nieruchomości związany jest zawartymi w ewidencji gruntów i budynków informacjami o przeznaczeniu gruntów i budynków i danych tych nie może korygować w toku prowadzonego postępowania podatkowego, bez stosownej zmiany zapisów ewidencyjnych w odrębnym trybie.
2. Warunkiem niezbędnym do uznania danego obiektu budowlanego za budynek jest ustalenie okoliczności faktycznych zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 716 ze zm.), stan techniczny lokalu nie powoduje, iż lokal ten przestał być częścią budynku i nie podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Poznaniu z dnia 14 marca 2018 r.
I SA/Po 1226/17:
„Posadowienie domku na konstrukcji opartej na palach i bloczkach, których funkcja sprowadza się do przeniesienia obciążenia na podłoże gruntowe i zapewnienia stabilności całej konstrukcji, powoduje, że jest on posadowiony trwale na gruncie, mając zapewnioną stabilność. Tym samym domek letniskowy jest budynkiem w rozumieniu Prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, a tym samym spełnia definicję budynku określoną w art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1785).”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba we Wrocławiu z dnia 22 lutego 2018 r. I SA/Wr 1244/17:
„Pojęcia przegrody budowlanej, o którym mowa w art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 849 ze zm.), nie można zawężać do ściany w tradycyjnym rozumieniu tego słowa, ale należy objąć tą kategorią również takie elementy struktury budynku, jak np. filary, słupy czy kolumny, które w sensie konstrukcyjnym mogą pełnić tę samą funkcję co ściana, i które strukturalnie wydzielają budynek lub jego część z przestrzeni.”,
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 marca 2017 r. II FSK 3165/16:
„Znajdujący się w bryle budynku mieszkalnego garaż stanowiący przedmiot odrębnej własności lokalu o charakterze niemieszkalnym podlega opodatkowaniu stawką podatku od nieruchomości, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e) ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 849 ze zm.).”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Gdańsku z dnia 8 marca 2017 r. I SA/Gd 1367/16:
„Samo wybudowanie budynku w oparciu o dokumentację techniczną (pozwolenie na budowę) jako budynku letniskowego nie przesądza, iż dla potrzeb analizowanych przepisów jest to budynek letniskowy. Ocenę taką determinuje faktycznie spełniana przez ten budynek funkcja użytkowa, tj. ustalenie, czy służy on zaspokajaniu podstawowych potrzeb mieszkalnych.”,
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 października 2016 r. II FSK 2532/14:
„Każdy budynek jak i każda budowla będąca w posiadaniu przedsiębiorcy, niezależnie od tego, czy budowla jest umiejscowiona w budynku, jeżeli jest związana z działalnością gospodarczą będzie podlegała opodatkowaniu. Tak więc, o zwolnieniu albo o wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od nieruchomości decyduje przepis ustawy, a nie organ podatkowy, czy też sąd.”,
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 września 2016 r. II FSK 663/15:
„W przypadku obiektów budowlanych organ podatkowy powinien najpierw wyjaśnić, czy dany obiekt jest budynkiem lub budowlą w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.). Dopiero po ustaleniu, że jest to budynek w rozumieniu ustawy podatkowej, dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków będą miały (w odniesieniu do funkcji budynku, jego powierzchni) charakter wiążący. Ewidencja gruntów i budynków, z uwagi na to, że definiuje budynek (zresztą w akcie rangi podustawowej) odmiennie niż ustawa o podatkach i opłatach lokalnych i nie dotyczy budowli, nie może mieć charakteru przesądzającego dla stwierdzenia, czy dany obiekt jest budynkiem, czy budowlą w rozumieniu ustawy podatkowej. Ma ona moc wiążącą, co wynika wprost z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 ze zm.), tylko co do wymiaru podatku (określenia wysokości zobowiązania podatkowego), a nie co określenia przedmiotu opodatkowania. O ile budynki co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, to budowle stanowią przedmiot opodatkowania tylko wówczas, gdy są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Kielcach z dnia 11 sierpnia 2016 r. I SA/Ke 392/16:
„W świetle art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm.) garaż stanowiący przedmiot odrębnej własności, usytuowany w budynku mieszkalnym wielorodzinnym, podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości według stawki podatku przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e tej ustawy.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Kielcach z dnia 11 sierpnia 2016 r.
I SA/Ke 392/16:
„W świetle art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm.) garaż stanowiący przedmiot odrębnej własności, usytuowany w budynku mieszkalnym wielorodzinnym, podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości według stawki podatku przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e tej ustawy.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba we Wrocławiu z dnia 29 lipca 2016 r. I SA/Wr 398/16:
„1. Garaż blaszany nie stanowi budynku w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 95, poz 613 ze zm.) w zw. z art. 3 pkt 1 lit. b) i art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1409 ze zm.) i nie podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy podatkach i opłatach lokalnych.
opublik. POP z 2016 r Nr 5, poz. 89
2. Samo istnienie fundamentu nie jest okolicznością wystarczającą do stwierdzenia istnienia trwałego związku z gruntem. Mogą istnieć bowiem fundamenty, które nie są trwale związane z gruntem. Istotne jest to, aby pozostała część obiektu, który dzięki stwierdzeniu trwałego związania z gruntem byłby zakwalifikowany jako budynek, była stabilnie umiejscowiona w przestrzeni. Kryterium to musi być uzależnione od rodzaju obiektu. W każdym wypadku należy oceniać, czy obiekt jest stabilnie umiejscowiony w przestrzeni, tzn. czy jest on po prostu stabilnie - czyli "trwale" - umiejscowiony w gruncie, w ten sposób, że stanowi w miarę ustabilizowany element przestrzeni. Chodziłoby tu o pewną fizyczną stabilność przejawiającą się w tym, że obiekt ten byłoby trudno przemieścić z tego miejsca w inne. Przemieszczenie może być technicznie możliwie, ale nie byłoby czymś standardowym, codziennym.
3. Pojęcie „trwale związany z gruntem” ma własne rozumienie odwołujące się do ustawy - Prawo budowlane, które reguluje faktyczne działania zmieniające otaczającą nas rzeczywistość. Prawo budowlane bowiem odnosi się do bytów materialnych. Jest to sytuacja nieco odmienna niż w prawie cywilnym, gdzie istotne znaczenie ma prymat woli stron stosunków prawnych.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Gliwicach z dnia 13 lipca 2016 r. I SA/Gl 106/16:
„Nie istnieją przekonujące argumenty przemawiające generalnie przeciwko możliwości uznania obiektów zlokalizowanych w wyrobiskach górniczych, w tym także w podziemnych wyrobiskach górniczych, za obiekty budowlane. Nie istnieją zatem przeciwwskazania, by obiekty i urządzenia znajdujące się w wyrobiskach górniczych (zarówno odkrywkowych, jak i podziemnych) były obciążone podatkiem od nieruchomości, jeżeli tylko rozważane obiekty dają się zakwalifikować jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej obiekty budowlane w postaci budowli w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.; dalej: prawo budowlane), będące zarazem budowlami w ujęciu przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.; dalej: ustawa o podatkach i opłatach lokalnych) lub jako związane z działalnością gospodarczą części obiektów budowlanych uznane za urządzenia budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, będące zarazem budowlami w ujęciu przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.”,
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 lutego 2016 r. II FSK 3470/13:
„Przy dokonywaniu wymiaru podatku od nieruchomości dla organów podatkowych wiążące są dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków; organy podatkowe, ustalając wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości, nie są uprawnione do przyjęcia innej podstawy wymiaru podatku, niż dane wskazane w ewidencji.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Gliwicach z dnia 27 stycznia 2016 r. I SA/Gl 836/15:
„Podatek od nieruchomości jest podatkiem majątkowym w tym znaczeniu, że obowiązek podatkowy powstaje przez sam fakt posiadania przedmiotu opodatkowania. Wyłączenie przedmiotów opodatkowania z kategorii związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej musi mieć charakter obiektywny tj. przedmiot opodatkowania nie może nadawać się do prowadzenia działalności gospodarczej przez konkretnego przedsiębiorcę i jednocześnie nie mógłby być wykorzystywany przez inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą w sposób trwały.”,
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 listopada 2015 r. II FSK 2214/15:
„1. W świetle art. 2 ust.1 pkt 2 i art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 716) garaż stanowiący przedmiot odrębnej własności, usytuowany w budynku mieszkalnym wielorodzinnym, podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości według stawki podatku przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, tj. wg stawki przewidzianej dla budynków lub ich części "pozostałych".
2. Do czasu zniesienia współwłasności, której może żądać każdy ze współwłaścicieli na podstawie art. 210 KC, nie jest dopuszczalne odstąpienie od wyrażonej w art. 3 ust. 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, zasady solidarnego obciążenia obowiązkiem podatkowym w podatku od nieruchomości współwłaścicieli władających nieruchomością.
3. Solidarna odpowiedzialność współwłaścicieli nie wyklucza uwzględnienia, przy wymiarze podatku od nieruchomości, w stosunku do określonej ułamkowej nieruchomości okoliczności, od których zależy stawka podatku. Dotyczyć to będzie zarówno przypadków, w których w grę wchodzi np. zwolnienie podmiotowe - przedmiotowe, jak i takich w których z uwagi na sposób korzystania przez współwłaściciela z będącej w jego faktycznym władaniu części nieruchomości wspólnej zastosowanie ma wyższa stawka podatkowa (np. art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o podatkach i opłatach lokalnych).”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Poznaniu z dnia 7 października 2015 r. I SA/Po 169/15:
„Okoliczność, czy w sprawie zachodzą względy techniczne skutkujące niemożliwością prowadzenia na danej nieruchomości działalności gospodarczej, musi być badana ad casum, co oznacza, że może być dowodzona wszelkimi środkami dowodowymi. O ile więc zgodzić się przyjdzie, że co do zasady to na podatniku ciąży obowiązek wykazania, że dany przedmiot opodatkowania ze względów technicznych nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej, to organy podatkowe nie są zwolnione z konieczności wnikliwego i wszechstronnego wyjaśnienia tej kwestii w postępowaniu podatkowym, w tym w razie potrzeby powołania biegłego.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Białymstoku z dnia 12 marca 2015 r. I SA/Bk 632/14:
„Ogólna dewastacja budynku nie powoduje utraty przez taki obiekt budowlany cech budynku w rozumieniu przepisów ustawy podatkowej.”,
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 lutego 2015 r. II FSK 31/13:
„Garaż stanowiący przedmiot odrębnej własności, usytuowany w budynku mieszkalnym wielorodzinnym, podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości według stawki podatku przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.), tj. stawki przewidzianej dla budynków lub ich części pozostałych.”,
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 listopada 2014 r. II FSK 2967/14:
„1. Użyty w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.) zwrot "wymiar podatku" należy interpretować jako ustalenie (określenie) zobowiązania podatkowego, z uwzględnieniem elementów przedmiotowych jak i podmiotowych zawartych w ewidencji gruntów i budynków.
2. Możliwość podważenia wpisów ewidencyjnych, na podstawie art. 194 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.), przy dokonywaniu wymiaru podatku od nieruchomości, należy traktować jako sytuację wyjątkową, zdeterminowaną koniecznością respektowania innych, bezwzględnie obowiązujących regulacji prawnych, bądź pozostających w obrocie prawnym decyzji administracyjnych (prawomocnych orzeczeń sądowych). W przypadku ich braku, organ podatkowy - przy wymiarze podatku od nieruchomości - związany jest zawartymi w ewidencji gruntów i budynków informacjami, w tym o przeznaczeniu, obszarze oraz funkcji gruntów (budynków) i danych tych nie może samodzielnie korygować w toku prowadzonego postępowania podatkowego, bez stosownej zmiany zapisów ewidencyjnych, dokonanej w odrębnym trybie.
3. Powierzchnia parkingu podziemnego jest powierzchnią użytkową stanowiącą podstawę opodatkowania w podatku od nieruchomości dla budynków lub ich części.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Szczecinie z dnia 28 listopada 2013 r. I SA/Sz 488/13:
„Z artykułu 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 849 ze zm.) wynika, że przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości są nieruchomości lub obiekty budowlane, m.in. w postaci budynków lub ich części. Dany obiekt budowlany jest opodatkowany jako budynek wówczas, gdy ma cechy wynikające z ustawowej definicji budynku zawartej w art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Budynkiem, według tej ustawy jest "obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach". Jeżeli więc obiekt budowlany ma te elementy, to jest budynkiem w rozumieniu ustawy. Z tej definicji nie wynika, iż budynek taki musi mieć okna, schody, drzwi, instalacje i być oddany do użytku. Wystarczy, że ma dach, ściany i fundament i już jest budynkiem w rozumieniu przytoczonej definicji. To, że dany obiekt spełnia wymogi definicji budynku, nie oznacza, że już w momencie przykrycia dachem powstaje obowiązek płacenia od niego podatku. Kwestie związane z powstaniem obowiązku podatkowego reguluje w odniesieniu do nowych budynków art. 6 ust. 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Wynika z niego, że jeżeli okolicznością, od której uzależniony jest obowiązek podatkowy, jest istnienie budynku lub jego części, obowiązek podatkowy powstaje z dniem 1 stycznia roku następującego po roku, w którym budowa została zakończona albo w którym rozpoczęto użytkowanie budynku lub jego części przed ich ostatecznym wykończeniem. W związku z tym nie mają znaczenia okoliczności takie jak np. trwanie w budynku prac budowlanych, czy też brak oddania budynku do użytkowania.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Bydgoszczy z dnia 12 listopada 2013 r. I SA/Bd 793/13:
„Definicja budynku przewiduje cztery przesłanki, które muszą zaistnieć, aby opodatkować go podatkiem od nieruchomości: obiekt musi być trwale związany z gruntem, być wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadać fundamenty i dach. Przyjęcie, że obiekt posiadający 50 proc. dachu stanowi budynek jest niedopuszczalne.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Poznaniu z dnia 29 października 2013r. III SA/Po 492/13:
„1. Rażącym naruszeniu prawa nie można mówić wówczas, gdy na gruncie danego przepisu możliwy jest wybór różnych jego interpretacji, z których każda daje się uzasadnić z jednakową mocą.
2. W przypadku określenia zobowiązania w podatku od nieruchomości od przedmiotów opodatkowania wykazanych w jednej z deklaracji (z pominięciem pozostałych przedmiotów opodatkowania wykazanych w drugiej z deklaracji) nie można mówić o rażącym naruszeniu prawa.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Rzeszowie z dnia 24 października 2013r. I SA/Rz 607/13:
„Dopóki istnieje fundament, ściany i dach, budynek jest opodatkowany daniną od nieruchomości. Sytuacja prawna obiektu nie ma znaczenia.
Właściciel nielegalnej, nieużytkowanej nieruchomości musi zapłacić gminie za posiadanie w jej granicach majątku.”,
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 września 2013 r. II FSK 2498/11:
„1. Przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości jest budynek, czyli obiekt budowlany trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, posiadający fundamenty i dach wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi. Istniejące w budynku instalacje gazowe, elektroenergetyczne, wodociągowe, telekomunikacyjne, kanalizacyjne stanowią zatem część budynku jako obiektu budowlanego, a nie część sieci (budowli), do której muszą być (aby działać) przyłączone.
2. Ta część sieci (instalacji) opisanych we wniosku o udzielenie interpretacji, która znajduje się wewnątrz budynku stanowi część tego budynku. Nie może zatem stanowić odrębnego od budynku przedmiotu opodatkowania jako część budowli, którą stanowią sieci zewnętrzne tylko z tego powodu, że zainteresowana spółka traktuje sieci wewnętrzne i zewnętrzne jako jeden środek trwały. Wartość środka trwałego ma bowiem znaczenie tylko dla określenia podstawy opodatkowania budowli podatkiem od nieruchomości, nie jest jednak decydująca dla określenia przedmiotu opodatkowania.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Gliwicach z dnia 25 marca 2013 r. I SA/Gl 1022/12:
„Za zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej nie będą mogły być uznane te części budynku, które są wykorzystywane (zajęte) na cele mieszkalne, nawet wówczas, gdy ich oddanie przez spółdzielnię (lub innego właściciela będącego przedsiębiorcą) do korzystania osobom trzecim dla zaspokojenia ich potrzeb mieszkaniowych (zajęcie na cele mieszkalne), nastąpiło w ramach gospodarczej działalności spółdzielni mieszkaniowej/innego przedsiębiorcy (np. komercyjnego najmu). Jeżeli budowla jest zlokalizowana na gruncie związanym z budynkiem mieszkalnym, nie jest wykorzystywana dla prowadzenia działalności gospodarczej, a jej przeznaczenie wiąże się z realizacją potrzeb mieszkaniowych, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości przewidzianym dla budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Warszawie z dnia 13 grudnia 2012 r. III SA/Wa 1765/12
„1. Garaż może stanowić pomieszczenie przynależne do samodzielnego lokalu mieszkalnego, albo może stanowić odrębną własność lokalową. W pierwszej z tych sytuacji, nie będzie stanowił odrębnego od samodzielnego lokalu mieszkalnego przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Będzie zatem podlegał opodatkowaniu tak, jak lokal mieszkalny. Dotyczy to wszystkich tych sytuacji, w których nie wyodrębniono prawnie własności lokalowej np. w przypadku miejsca postojowego w hali garażowej z podziałem quoad usum. W sytuacji natomiast, gdy garaż został wyodrębniony jako lokal, stanowi odrębny przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości.
2. W sytuacji, gdy garaż stanowi odrębny od innych części budynku przedmiot opodatkowania w podatku od nieruchomości (np. miejsce postojowe w garażu wielostanowiskowym) nie dzieli losu innych części tego budynku (mieszkalnych), nawet jeżeli cały budynek ma charakter mieszkalny. W świetle więc art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 849) miejsce postojowe w garażu wielostanowiskowym stanowiące przedmiot odrębnej własności podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości według stawki podatku przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e tej ustawy, w którym jest mowa o budynkach lub ich częściach pozostałych, w tym zajętych na prowadzenie odpłatnej statutowej działalności pożytku publicznego przez organizacje pożytku publicznego, dla których stawka opodatkowania jest wyższa niż dla budynków mieszkalnych.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Krakowie z dnia 25 października 2012r. I SA/Kr 1261/12:
„Nieuprawniony jest przy tym pogląd, jakoby o przynależności pojazdu do kategorii pojazdów specjalnych decydował organ rejestrujący, poprzez wpis w dowodzie rejestracyjnym określający rodzaj środka transportowego. Zauważyć należy, że art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.) odwołuje się do pojęcia pojazdu specjalnego "w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym". Tymczasem żaden przepis nie upoważnia organu rejestrującego do rozstrzygnięcie, czy rejestrowany pojazd zalicza się do kategorii pojazdów specjalnych w rozumieniu art. 2 pkt 36 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tj. Dz.U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.).”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Olsztynie z dnia 4 października 2012r. I SA/Ol 359/12
„1.Ustawa z dnia 14 maja 2014 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 849) posługując się pojęciem "części budynku" dopuszcza opodatkowanie nie tylko całości budynków, ale także ich części, którymi niewątpliwie będą znajdujące się w danym budynku wyodrębnione lokale, stanowiące zgodnie z przepisami ustawy z dnia 8 sierpnia 2000 r O własności lokali (t.j. Dz.U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903) przedmiot odrębnej własności. Przyjęcie stanowiska, jakoby o stawce podatkowej decydował jedynie sam fakt, w jakiego rodzaju budynku znajduje się dany lokal, jest nieuprawnione i sprzeczne z treścią ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Zupełnie niepotrzebne byłoby w takiej sytuacji posługiwanie się przez ustawodawcę pojęciem "części budynku". Skoro więc w polskim systemie prawnym możliwe jest, aby w budynku mieszkalnym istniały samodzielne lokale stanowiące przedmiot odrębnej własności, ich opodatkowanie powinno zależeć wyłącznie od tego czy stanowią one część budynku spełniającą funkcje mieszkalne, część budynku służącą prowadzeniu działalności gospodarczej, czy też część budynku zajętą na inne cele niż mieszkalne czy gospodarcze.
2. Podatkowi od nieruchomości podlega zarówno budynek, jak i część budynku. Lokal stanowiący według rejestru lokali pomieszczenie niemieszkalne, jest odrębnym od budynku i pozostałych lokali przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Do lokalu tego nie mogą mieć zastosowania stawki właściwe dla budynków mieszkalnych, skoro charakter tego lokalu nie jest mieszkalny. Taka odrębność lokali gospodarczych oraz budynku i lokali mieszkalnych oznacza, że lokal gospodarczy nie może być traktowany, jako część mieszkalna budynku mieszkalnego.”,
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 sierpnia 2012 r. II FSK 2445/10:
„Skoro zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm.) przedmiotem opodatkowania może być "budynek lub jego część" to zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych związanymi z prowadzeniem działalności gospodarczej będzie m. in. będący w posiadaniu przedsiębiorcy budynek lub jego część chyba, że "budynek ten lub jego część" nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Łodzi z dnia 15 maja 2012 r. I SA/Łd 449/12:
„Jeśli budynek nie jest podzielony na lokale stanowiące przedmiot odrębnej własności, to rozpoczęcie użytkowania części tego budynku, mimo niezakończonej budowy będzie rodziło powstanie obowiązku podatkowego co do całości budynku. Taka sama sytuacja zachodzi wówczas, gdy właściciel przystępuje do rozpoczęcia użytkowania części lokalu, stanowiącego odrębną własność, mimo niezakończenia budowy. W takiej sytuacji obowiązek podatkowy dotyczy również całości owego lokalu, który stanowi część budynku w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.).”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Gdańsku z dnia 21 marca 2012 r. I SA/Gd 921/11:
„1. Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.) posługując się pojęciem "części budynku" dopuszcza opodatkowanie nie tylko całości budynków ale także ich części, którymi niewątpliwie będą znajdujące się w danym budynku wyodrębnione lokale, stanowiące zgodnie z przepisami ustawy o własności lokali przedmiot odrębnej własności. W tym kontekście przyjęcie stanowiska jakoby o stawce podatkowej decydował jedynie sam fakt, w jakiego rodzaju budynku znajduje się dany lokal, jest nieuprawnione i sprzeczne z treścią ustawy. Czyniłoby to bowiem zupełnie niepotrzebnym posługiwanie się przez ustawodawcę pojęciem "części budynku". Należy przyjąć, że skoro w oparciu o polski system prawny możliwe jest aby w budynku mieszkalnym istniały samodzielne lokale stanowiące przedmiot odrębnej własności, ich opodatkowanie powinno zależeć wyłącznie od tego czy stanowią one część budynku spełniającą funkcje mieszkalne (art. 5 ust. 2 pkt lit. a), część budynku służącą prowadzeniu działalności gospodarczej (art. 5 ust. 2 lit. b, c i d), czy też część budynku zajętą na inne cele niż mieszkalne czy gospodarcze (art. 5 ust. 2 lit. e).
2. W świetle art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych garaż stanowiący przedmiot odrębnej własności, usytuowany w budynku mieszkalnym wielorodzinnym, podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości według stawki podatku przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e tej ustawy.”,
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 października 2014 r. II FSK 3633/13:
„Garaż będący przedmiotem odrębnej własności, usytuowany w budynku mieszkalnym wielorodzinnym, jest objęty wyższą stawką podatku od nieruchomości niż samo mieszkanie.”,
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 października 2014 r. II FSK 3633/13:
„Garaż będący przedmiotem odrębnej własności, usytuowany w budynku mieszkalnym wielorodzinnym, jest objęty wyższą stawką podatku od nieruchomości niż samo mieszkanie.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Szczecinie z dnia 10 września 2014 r. I SA/Sz 113/14:
„1. Kontenerowe stacje redukcyjno - pomiarowe, punkty pomiarowe, punkty redukcyjno - pomiarowe, urządzenia techniczne i pomiarowe stanowią element sieci gazowej jako całości technicznej, funkcjonalnej i użytkowej - obiektu budowlanego służącego przesyłowi gazu, przez co winny podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.). Sieć ta wraz z całą towarzyszącą jej infrastrukturą stanowi budowlę składającą się z poszczególnych obiektów, urządzeń funkcjonalnie ze sobą powiązanych, służących wykonywaniu działalności gospodarczej polegającej na przesyłaniu i dystrybucji paliw gazowych, a w związku z tym ich wartość winna być zaliczona do podstawy opodatkowania.
2. Nie jest prawidłowe stanowisko, zgodnie z którym stacja redukcyjno - pomiarowa znajdująca się w kontenerze powinna podlegać opodatkowaniu jako budynek. Przy dokonywaniu tego rodzaju kwalifikacji obiektów należy zawsze mieć na uwadze jego elementy funkcjonalne, czyli przeznaczenie, wyposażenie oraz sposób i możliwości wykorzystania tego obiektu jako całości. W określeniu budowli, zawartym w przepisach ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, ustawodawca szczególnie podkreśla jego funkcjonalność przez zapis o "możliwości użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem". W tym właśnie znaczeniu omawiane obiekty budowlane stacji są budowlą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 wskazanej ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości od jej wartości.”,
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Gdańsku z dnia 11 czerwca 2014 r. I SA/Gd 351/14:
„1. Zarzut, że w takich samych przypadkach są wydawane różne decyzje przez organy podatkowe pozostaje bez znaczenia, albowiem odmienność ocen dotyczących różnych przedmiotów opodatkowania, dokonywana przez organ podatkowy w różnych niezależnych od siebie postępowaniach podatkowych nie jest nową okolicznością a tym bardziej nowym dowodem uzasadniającym uchylenie wcześniej wydanej decyzji ostatecznej w trybie wznowienia postępowania.
2. Dopóki dane ujawnione w ewidencji gruntów i budynków dotyczące spornego budynku, nie zostaną zmienione w stosownym trybie, dopóty organ podatkowy będzie zobowiązany uwzględniać je przy ustalaniu wymiaru podatku. Przeciwne zachowanie organu, a więc przyjęcie danych innych, niż wynikające z ewidencji gruntów i budynków, byłoby działaniem sprzecznym z prawem, gdyż naruszałoby art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027).”.
Adwokat Katowice Kamil Draga
